Υεμένη: ένας ακόμα σταθμός της ιμπεριαλιστικής σταυροφορίας

του PanPap για το Avantgarde

Τις τελευταίες μέρες ο δυτικός ιμπεριαλισμός έχει ανοίξει άλλο ένα πολεμικό μέτωπο στη Μέση Ανατολή, στην Υεμένη αυτή τη φορά. Θυμίζουμε ότι το Γενάρη οι αντικαθεστωτικοί σιίτες αντάρτες Χούτι είχαν καταλάβει το προεδρικό παλάτι, ενώ το Φλεβάρη ο μέχρι τότε πρόεδρος της Υεμένης Χάντι και οι υπουργοί του είχαν εξαναγκαστεί σε παραίτηση, με τον Αμπντέλ Μαλίκ αλ Χούτι να ανακηρύσσεται πρόεδρος της χώρας.

Τα γεγονότα

Σάββατο 21 Μάρτη: Πολιτοφυλακή των Χούτι καταλαμβάνει το στρατιωτικό αεροδρόμιο στην πόλη Ταϊζ χωρίς να συναντήσει αντίσταση, φτάνοντας 180 χιλιόμετρα μακριά από το λιμάνι του Άντεν, προπύργιο του Χάντι.

Κυριακή 22 Μάρτη: Ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών του Ιράν καλεί τον Χάντι να παραιτηθεί για να βάλει φρένο στο ξέσπασμα περισσότερης βίας στη χώρα.

Συνεδριάζει έκτακτα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μετά από έκκληση του έκπτωτου προέδρου Χάντι. Αποφασίζει ομόφωνα στήριξη στον Χάντι και δεσμεύεται για «την ενότητα και εθνική κυριαρχία» της χώρας κάνοντας λόγο για μέτρα που θα παρθούν ενάντια στους Χούτι. Καλεί επίσης όλες τις χώρες μέλη να απόσχουν από κάθε ανάμειξη που θα τροφοδοτούσε τη σύγκρουση και θα επιδείνωνε την αστάθεια, κάνοντας ουσιαστικά μία έμμεση πλην σαφής αναφορά στο Ιράν που φαίνεται πως υποστηρίζει το σιιτικό κίνημα Χούτι. (πηγή)

25 Μάρτη: Μετά από αίτημα του έκπτωτου προέδρου Χάντι ξεκινούν αεροπορικοί βομβαρδισμοί εναντίον της Υεμένης από μια συμμαχία χωρών υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, με τις ευλογίες και καθοδήγηση των ΗΠΑ. Στις επιχειρήσεις συμμετέχουν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, η Ιορδανία, το Μαρόκο, το Σουδάν, το Πακιστάν και η Αίγυπτος ενώ οι ΗΠΑ παρέχουν πληροφορίες, στόχους και υλικοτεχνική υποστήριξη. Ο Σαουδάραβας πρέσβης στις ΗΠΑ δηλώνει πως η Σαουδική Αραβία και οι άλλες χώρες της συμμαχίας είναι έτοιμες «να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν τη νόμιμη κυβέρνηση» του Χάντι και ότι η Σαουδική Αραβία θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να επανέλθει ο Χάντι στην εξουσία.

Οι Χούτι καταλαμβάνουν την αεροπορική βάση του Αλ-Άναντ που βρίσκεται σε απόσταση 60 χλμ. από το Άντεν.

Ο Μοχάμεντ αλ-Μπουκχαΐτι, μέλος του πολιτικού γραφείου των Χούτι, προειδοποιεί ότι οι βομβαρδισμοί θα προκαλέσουν ευρύτερο πόλεμο στην αραβική χερσόνησο. «Ο υεμενίτικος λαός είναι ένας ελεύθερος λαός και θα αντισταθεί στους επιτιθέμενους. Θα σας υπενθυμίσω ότι η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας και οι κυβερνήσεις του Κόλπου θα μετανιώσουν για αυτή την επιθετικότητα», δηλώνει.

26 Μάρτη: Το υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας εκφράζει την έντονη ανησυχία του για την επιδείνωση της κατάστασης στην Υεμένη και καλεί τις εμπλεκόμενες πλευρές να λύσουν τη διένεξη μέσω διαλόγου.

Ο υπουργός άμυνας του Σουδάν δηλώνει πως η χώρα του θα συνεισφέρει με πολεμικά αεροσκάφη και στρατό ξηράς, ο οποίος κατευθύνεται ήδη προς την περιοχή. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση αναπτύσσει τέσσερα πολεμικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα για να περιπολεί τον κόλπο του Άντεν και να μπλοκάρει τις γραμμές ανεφοδιασμού των Χούτι.

Δύο πολεμικά πλοία των ΗΠΑ, το USS Iwo Jima και το USS Fort McHenry, αναπτύσσονται στην Ερυθρά Θάλασσα κοντά στις ακτές της Υεμένης.

Υεμενίτες ψάχνουν για επιζώντες σε κτήριο κατεστραμμένο από αεροπορικό βομβαρδισμό

Οι Χούτι δηλώνουν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μόνοι τους την επιχείρηση. Ερωτηθείς από το «Ρόιτερς» αν υπήρξε επικοινωνία με το Ιράν από την έναρξη των επιθέσεων ή αν οι Χούτι θα ζητήσουν στρατιωτική βοήθεια από την Τεχεράνη, ο αξιωματούχος της σιιτικής πολιτοφυλακής Μοχάμεντ αλ-Μπουχάιτι είπε: «Όχι. Ο λαός της Υεμένης είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την επίθεση χωρίς ξένη παρέμβαση». (πηγή)

 Οι Χούτι ανακοινώνουν το σχηματισμό πέντε μετώπων για να αντιμετωπίσουν την επίθεση.

28 Μάρτη: Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δηλώνει πως οι βομβαρδισμοί σκότωσαν 34 αμάχους. Η συμμαχία των χωρών του Κόλπου δηλώνει πως οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί μπορεί να κρατήσουν μέχρι και έξι μήνες.

29 Μάρτη: Το υπουργείο εξωτερικών της Ρωσίας καλεί όλες τις πλευρές της σύγκρουσης στην Υεμένη να σταματήσουν κάθε στρατιωτική δράση.

Ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Συνεργασίας των χωρών του Κόλπου καλεί τους Χούτι να παραδώσουν τα όπλα και να εγκαταλείψουν τα κυβερνητικά γραφεία, ώστε να ξεκινήσει διάλογος· την ίδια στιγμή η αεροπορία του βομβαρδίζει θέσεις των Χούτι και ένας στρατιωτικός εκπρόσωπος τύπου της συμμαχίας δηλώνει ότι οι βομβαρδισμοί θα συνεχιστούν έως ότου επανέλθει ο πρόεδρος Χάντι στην εξουσία.

Το Ομάν απευθύνει έκκληση να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί.

Ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Υεμένης (που βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Σ. Αραβίας) δηλώνει ότι υπάρχει πιθανότητα η συμμαχία να ξεκινήσει χερσαίες επιχειρήσεις ενάντια στους Χούτι. Ήδη μια δύναμη αποτελούμενη τουλάχιστον από 150,000 στρατιώτες της Σ. Αραβίας έχει συγκεντρωθεί στα σύνορα με την Υεμένη προετοιμαζόμενη για χερσαία εισβολή, ενώ παρόμοιες προετοιμασίες γίνονται και από άλλες χώρες (Αίγυπτο, Πακιστάν, Ιορδανία, Σουδάν).

30 Μάρτη: οι «σύμμαχοι» βομβαρδίζουν καταυλισμό εσωτερικών προσφύγων σκοτώνοντας τουλάχιστον 29 αμάχους και τραυματίζοντας 41 μεταξύ των οποίων και παιδιά. Αξιωματούχος του ΟΗΕ δηλώνει «σοκαρισμένος».

31 Μάρτη: Ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας, Σ. Λαβρόφ, καλεί σε παύση των εχθροπραξιών και δηλώνει ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να κάνει ό, τι είναι δυνατόν, ώστε η σύγκρουση να μη μετατραπεί σε μια μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ των αραβικών κρατών και του Ιράν.

Ο έκπτωτος υπουργός εξωτερικών της Υεμένης δηλώνει πως εγκρίθηκε το αίτημά του για να ξεκινήσουν χερσαίες επιχειρήσεις.

Η φύση της σύγκρουσης

Μια ματιά στο χάρτη είναι ενδεικτική για να σχηματίσει κανείς μια πρώτη ιδέα γιατί γίνεται αυτή η σύγκρουση. Η απάντηση με δύο φράσεις είναι: επικαιροποίηση της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ και πετρέλαιο. Η Υεμένη βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της αραβικής χερσονήσου και τα στενά Μπαμπ ελ Μαντέμπ αποτελούν τη μία από τις δύο πύλες της Ερυθράς Θάλασσας. Ένα μεγάλος μέρος του εξαγόμενου πετρελαίου από τις χώρες του Κόλπου προς την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία περνάει από το πέρασμα αυτό καθιστώντας τον έλεγχό του ιδιαίτερα κρίσιμο. Ο Άντονι Κόρντσμαν, σημαντικός στρατηγικός αναλυτής στο think tank Center for Strategic and International Studies στην Ουάσινγκτον, παρουσιάζει τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ (πηγή: World Socialist Web Site): σημειώνοντας ότι το 2013 πέρασαν από τα στενά Μπαμπ ελ Μπαντέμπ 3,8 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα (bbl/d) πετρελαίου και πετρελαιοειδών, έγραψε πρόσφατα ότι μεταξύ των συμφερόντων που διακυβεύονται συμπεριλαμβάνεται «το κόστος και η ασφάλεια του κάθε φορτηγού που περνάει μέσα από το κανάλι του Σουέζ, η ασφάλεια των αμερικάνικων και των άλλων συμμαχικών πολεμικών πλοίων που κινούνται στο κανάλι, η οικονομική σταθερότητα της Αιγύπτου, καθώς και η ασφάλεια του κρίσιμου λιμανιού της Σαουδικής Αραβίας στην Τζέντα και μια μεγάλη μονάδα εξαγωγής πετρελαίου έξω από τον Κόλπο».

Το κλείσιμο του Μπαμπ ελ-Μαντάμπ θα αναγκάσει τα δεξαμενόπλοια από τον Περσικό Κόλπο με προορισμό τη διώρυγας του Σουέζ ή τον αγωγό SUMED να εκτρέψουν την πορεία τους γύρω από το νότιο άκρο της Αφρικής, αυξάνονταν έτσι το χρόνο διέλευσης και το κόστος. Επιπλέον, θα αποκλειστεί η διαδρομή της Ευρώπης και της Βόρειας Αφρική προς τις ασιατικές αγορές μέσω της διώρυγας του Σουέζ και του Μπαμπ ελ-Μαντάμπ.

Οι ΗΠΑ λοιπόν επιδιώκουν την παλινόρθωση του προηγούμενου φιλοϊμπεριαλιστικού καθεστώτος στην Υεμένη, ενώ ενδιαφέρονται ιδιαίτερα και για την ανακατάληψη της αεροπορικής βάσης Αλ Ανάντ που καταλήφθηκε από αντάρτες Χούτι στις 25 Μάρτη (από τη βάση αυτή επιχειρούσαν μη επανδρωμένα αεροσκάφη που έχουν σκοτώσει πάνω από 1000 άτομα από το 2009). Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει τον ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του στην περιοχή (Σαουδική Αραβία, Ισραήλ κλπ.) αποδυναμώνοντας το Ιράν και τις οργανώσεις ριζοσπαστικού Ισλάμ που αυτό υποστηρίζει (Χαμάς, Χεζμπολά). Περιττό να αναφέρει κανείς σε τι μοίρα θα βρεθεί η Παλαιστίνη αν ένα τέτοιο σενάριο ευοδωθεί· από την άλλη, ο έλεγχος των στενών Μπαμπ ελ Μαντέμπ από μια ανεξάρτητη Υεμένη θα διευκόλυνε τον ανεφοδιασμό της παλαιστινιακής αντίστασης. Αντίπαλοι στους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού στην περιοχή είναι οι Χούτι και κάποιες στρατιωτικές δυνάμεις που πρόσκεινται στον πρώην πρόεδρο της Υεμένης. Αυτοί φαίνεται να αποτελούν το μοναδικό υπαρκτό υποκείμενο που είναι αυτή τη στιγμή διατεθειμένο και ικανό να αντισταθεί στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Με κόκκινο τα στενά Μπαμπ ελ Μαντέμπ, το γεωστρατηγικά κρίσιμο πέρασμα από τον κόλπο του Άντεν στην Ερυθρά Θάλασσα.

Και στο βάθος Ιράν

Τις τελευταίες μέρες λαμβάνουν χώρα οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ιράν και της ομάδας P5+1 (που περιλαμβάνει τις πέντε χώρες-μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ – ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία και Κίνα – και τη Γερμανία). Δε μπορούμε να επεκταθούμε πάνω στο θέμα στα όρια αυτού του άρθρου, αλλά η γενική ιδέα είναι ότι το Ιράν καλείται να δεχτεί ένα ιδιαίτερα ασφυκτικό καθεστώς επιτήρησης από τις ΗΠΑ με αντάλλαγμα την άρση κάποιων από τις κυρώσεις που του έχουν επιβληθεί. Σημειωτέον ότι η Τεχεράνη έχει δηλώσει επανειλημμένα πως δεν έχει σχέδια να φτιάξει πυρηνικό πρόγραμμα και πως έχει υπογράψει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών (Νuclear Non-Proliferation Treaty, NΡΤ), κάτι που έχει ως αποτέλεσμα όλα τα εργοστάσια εμπλουτισμού ουρανίου και οι πυρηνικές της εγκαταστάσεις να υπόκεινται ήδη σε στενή επιτήρηση από το Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (International Atomic Energy Agency, IAEA). Πρακτικά, αυτό που απαιτούν οι ΗΠΑ από το Ιράν είναι να έχουν άμεση πρόσβαση σε κάθε σημείο που υπάρχει υποψία πυρηνικής δραστηριότητας, είτε αυτό είναι στρατόπεδο, είτε εργοστάσιο κλπ. Αυτό που έχει όμως μια αξία να δει κανείς είναι οι πολεμικές ιαχές των γερακιών της Ουάσιγκτον κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων αυτών. Τεράστια είναι η λίστα με άρθρα και δηλώσεις που, κραδαίνοντας τα πυρηνικά του Ιράν (όπως πριν από μερικά χρόνια κράδαιναν τα «όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ», τα οποία ποτέ δε βρέθηκαν), μιλάνε ανυπόκριτα τη γλώσσα του πολέμου – μολονότι σε αυτή τη φάση η αμερικάνικη κυβέρνηση φαίνεται να προτιμά μια πολιτική προσεταιρισμού ή ουδετεροποίησης του Ιράν από μια ευθεία στρατιωτική σύγκρουση μαζί του. Σταχυολογούμε ενδεικτικά τέσσερα άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε σοβαρές εφημερίδες:

• Ένα άρθρο στους NY Times του Τζον Μπόλτον, που είχε διατελέσει πρέσβης στον ΟΗΕ επί Μπους, με τίτλο «Για να σταματήσετε τη βόμβα του Ιράν, βομβαρδίστε το Ιράν» (“To stop Iran’s bomb, bomb Iran”). Φανταζόμαστε ότι περαιτέρω σχολιασμός περιττεύει.
• Ένα ακόμα άρθρο στην ίδια εφημερίδα, στο οποίο ο Τόμας Φρίντμαν διαπιστώνει ότι χωρίς αξιόπιστη απειλή για βία εναντίον του Ιράν οι ΗΠΑ δε μπορούν να πετύχουν πολλά, για να συνεχίσει διερωτώμενος για ποιο λόγο οι ΗΠΑ δεν εξοπλίζουν το εχθρικό προς το Ιράν ISIS αντί να το πολεμούν.
• Ένα άρθρο της Τζένιφερ Ρούμπιν στη Washington Post, το οποίο κλείνει με τη φράση «μπορεί κάλλιστα να δούμε τη Βουλή, τη Γερουσία και το Λευκό Οίκο γεμάτα με ρεπουμπλικάνους, διατεθειμένους και ικανούς να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο Ομπάμα: να αναγκάσουν το Ιράν να επιλέξει μεταξύ της επιβίωσης του καθεστώτος και του πυρηνικού του προγραμμάτος».
• Ένα ακόμα άρθρο στην ίδια εφημερίδα με τίτλο «Ο πόλεμος με το Ιράν είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή μας». Κι εδώ τα σχόλια περιττεύουν.

Η απύθμενη υποκρισία των παγκόσμιων τρομοκρατών

Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή, θα επιτρέπαμε στον εαυτό μας ένα σύντομο σαρκαστικό χαμόγελο για τη χωρίς όριο υποκρισία του δυτικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του. Τη στιγμή που η εξωτερική πολιτική του μπλοκ αυτού γίνεται υποτίθεται στο όνομα της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πάλης ενάντια στην τρομοκρατία, εδώ έχουμε τη στήριξη ενός πολέμου στον οποίο ηγετική δύναμη είναι μια σκοταδιστική μοναρχία (Σαουδική Αραβία) που αποκεφαλίζει τους πολίτες της και παρέχει στήριξη στην Αλ-Κάιντα, το ISIS και άλλες σουνιτικές σκοταδιστικές οργανώσεις, ενώ συμμετέχει και η Αίγυπτος του δικτάτορα Σίσι (που πέρσι τέτοια εποχή καταδίκαζε 529 αντικαθεστωτικούς σε θάνατο). Αυτή τη στιγμή μια σειρά μοναρχικά καθεστώτα (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Ιορδανία) και μία στρατιωτική δικτατορία (Αίγυπτος) βομβαρδίζουν την Υεμένη για να… αποκαταστήσουν τη δημοκρατία. Και αυτό θέλουν να το καταφέρουν επαναφέροντας στην εξουσία έναν πρόεδρο που εκλέχτηκε μέσω μιας εκλογικής διαδικασίας στην οποία ήταν ο μόνος υποψήφιος.

Υπενθυμίζουμε επίσης ότι πριν από δυο μήνες οι υπέρμαχοι της ελευθερίας, της δημοκρατίας κλπ ιμπεριαλιστές θρηνούσαν και οδύρονταν για το χαμό του (αντιδραστικότατου) πρώην βασιλιά της Σ. Αραβίας, Αμπντάλα μπιν Αμπντούλ Αζίζ. Στη Μεγάλη Βρετανία οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες σε ένδειξη πένθους, ενώ ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρωθυπουργός Τζέιμς Κάμερον πήγαν στη Ριάντ για να παραστούν στην κηδεία με τον Κάμερον μάλιστα να δηλώνει πως ο Αμπντάλλα πρέπει να μνημονεύεται για «τη δέσμευσή του στην ειρήνη και την ενίσχυση της κατανόησης μεταξύ των θρησκειών» και πως οι δύο χώρες «πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται από κοινού για την ενίσχυση της ειρήνης και της ευημερίας στον κόσμο». Στις ΗΠΑ ο Ομπάμα τού έπλεκε επίσης το εγκώμιο λέγοντας πως «ως ηγέτης, ήταν πάντα ειλικρινής και είχε το θάρρος της γνώμης του» και ότι «μία τις πεποιθήσεις του ήταν η σταθερή και παθιασμένη πίστη του στη σημασία της σχέσης ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας ως δύναμη για τη σταθερότητα και την ασφάλεια στη Μέση Ανατολή και πέραν αυτής» ενώ ο Μπάιντεν έσπευδε στο Ριάντ για να αποδώσει τιμές στο νεκρό. Ο πρόεδρος του Ισραήλ, Ρόιβεν Ρίβλιν, μιλούσε για τη «γειωμένη, μετρημένη και υπεύθυνη ηγεσία» του Αμπντάλλα.

Όχι ότι περιμέναμε φυσικά τίποτα καλύτερο από το δυτικό ιμπεριαλισμό. Αυτός δεν είναι που μπούκαρε στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003 με αποτέλεσμα το θάνατο περισσότερων από ένα εκατομμύριο ανθρώπων; Αυτός δεν ήταν που βομβάρδισε το 2011 τη Λιβύη για να ανατρέψει τον Καντάφι; Αυτός δεν ήταν που από το 2011 υποδαυλίζει τον εμφύλιο στη Συρία και βομβαρδίζει για να ανατρέψει τον Άσσαντ; Για να μη μιλήσουμε για το πραξικόπημα στην Ουκρανία και τους καθαρούς ναζί που στηρίζει και εξοπλίζει εκεί. Μα και στο εσωτερικό του κύριου φάρου – και εξαγωγού – ελευθερίας και δημοκρατίας, των ΗΠΑ, οι επιτυχίες σε ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας είναι αξιοθαύμαστες: οι ΗΠΑ διαθέτουν το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένου πληθυσμού, έχουν εκτελέσει 1404 κρατούμενους από το 1976 ενώ οι δολοφονίες (μαύρων κυρίως) πολιτών από την αστυνομία – που μένουν μάλιστα και ατιμώρητες – είναι σύνηθες φαινόμενο.

Η ήττα των ιμπεριαλιστών απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση

Δεν είναι καθόλου απλό, αλήθεια, να προσανατολιστεί κανείς στην πεπλεγμένη πραγματικότητα που συνθέτουν ιμπεριαλιστές, αυταρχικά καθεστώτα, μεγάλη ποικιλία θρησκευτικών σεχτών, γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, πετρέλαια κλπ. στη Μέση Ανατολή. Εμείς είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε μια σχεδόν απλοϊκή «ξύλινη» φράση για πυξίδα: η ελευθερία κατακτιέται σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό.

Έχουμε ξαναγράψει πως ένα από τα βασικά επαναστατικά καθήκοντα σήμερα είναι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό όχι γενικώς και αορίστως, αλλά με τη συγκεκριμένη  μορφή την οποία έχει πάρει: αυτή δηλαδή τού υπό αμερικάνικη ηγεμονία δυτικού μπλοκ (ΝΑΤΟ, αμερικάνικος στρατός και στρατός των συμμάχων, ΕΕ, ΔΝΤ, κεντρικές τράπεζες, διεθνή δικαστήρια κοκ). Η κάθε ματαίωση των σχεδιασμών της Ιεράς αυτής Συμμαχίας και η κάθε της ήττα (στρατιωτική, πολιτική κοκ) αποτελεί προοδευτικό γεγονός που πρέπει να χαροποιεί ολόκληρη την ανθρωπότητα – και ιδίως όσους ψάχνουν να βρουν ένα δρόμο για να ξεπεράσουν τον καπιταλισμό, μιας και ο νούμερο ένα εγγυητής της συνέχειας και αναπαραγωγής του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ακριβώς η συμμαχία αυτή. Οι συνειδητοί προλετάριοι που έτυχε να γεννηθούν στη Δύση έχουν και ένα λόγο παραπάνω όχι μόνο να επιθυμούν αλλά και να παλεύουν ενεργά για την ήττα του ιμπεριαλισμού αυτού, που τυγχάνει να είναι ο «δικός τους» ιμπεριαλισμός, για να θυμηθούμε λίγο και τον Λένιν [1]. Δεν αρκεί εδώ μια γενικόλογη φρασεολογία ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ ή για «τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στις οποίες η χώρα μας δεν πρέπει να εμπλακεί» ή, ακόμα χειρότερα, τα «ούτε Σαντάμ ούτε μπαρμπα-Σάμ». Αυτό που απαιτείται είναι η ενεργή κινητοποίηση για την ήττα του δυτικού ιμπεριαλισμού σε όλα τα θερμά μέτωπα στα οποία εμπλέκεται (Παλαιστίνη, Συρία, Βενεζουέλα, Ουκρανία, Υεμένη κοκ). Μόνο μια τέτοια στάση θα επιτρέψει στο όποιο κομμουνιστικό κίνημα να επηρεάσει τις εξελίξεις στα μέτωπα αυτά, παρέχοντας σε αυτούς που πολεμούν τον ιμπεριαλισμό εκεί όχι μόνο βοήθεια, αλλά και μια πολιτική εναλλακτική. Μόνο στεκόμενος ολόψυχα και χωρίς όρους στο πλευρό του Παλαιστίνιου που δίνει ένα δίκαιο πόλεμο ενάντια στην ισραηλινή κατοχή μπορεί κανείς να του πει να αφήσει το Κοράνι και να πιάσει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Μόνο στεκόμενος ολόψυχα και χωρίς όρους στο πλευρό του πολιτοφύλακα στο Ντονμπάς που δίνει ένα δίκαιο πόλεμο ενάντια στα φασιστικά τάγματα εφόδου μπορεί κανείς να του ζητήσει να αφήσει τη ρώσικη και να σηκώσει την κόκκινη σημαία.

• Πόλεμο στον πόλεμο του μεγαλύτερου ληστή και δολοφόνου στην ιστορία της ανθρωπότητας, του δυτικού ιμπεριαλισμού – μέχρι την ήττα της σταυροφορίας του και το συνολικό τσάκισμά του.
• Κάτω τα χέρια από την Υεμένη – Νίκη στους Χούτι!

Σημειώσεις

[1] «Κατά τη διάρκεια ενός αντιδραστικού πολέμου μια επαναστατική τάξη δεν μπορεί παρά να επιθυμεί την ήττα της κυβέρνησής της. Αυτό είναι αξίωμα, και αμφισβητείται μόνο από συνειδητούς οπαδούς ή ανίκανους δορυφόρους των σοσιαλσοβινιστών. […] Επαναστατική δράση όμως ενάντια στην κυβέρνησή σου κατά τη διάρκεια του πολέμου σημαίνει αναμφισβήτητα όχι μόνο να επιθυμείς την ήττα της κυβέρνησής σου, αλλά να προσπαθείς να βοηθήσεις προς την κατεύθυνση της ήττας. […] Όποιος υποστηρίζει το σύνθημα ‘ούτε νίκη, ούτε ήττα’ είναι συνειδητά ή ασυνείδητα ένας σοβινιστής· στην καλύτερη περίπτωση, είναι ένας διαλλακτικός μικροαστός, αλλά σε κάθε περίπτωση εχθρός της προλεταριακής πολιτικής, υπέρμαχος των υφιστάμενων κυβερνήσεων και των σημερινών άρχουσων τάξεων.»  Λένιν, 1915, «Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο»

Πηγή